مجتبی گهستونی در گفتگو با خبرنگار مهر به چگونگی ساخت مینای صبی اشاره و بیان کرد: از تلفیق مینا با فلز طلا یا نقره، یک مینای سیاه شکل می گیرد. سپس با قالب‌گیری، طلا یا نقره را متناسب با طرح و نقش مورد نظر خود به قطعات دلخواه با اندازه‌ها، ضخامت و شکل‌های گوناگون درمی‌آورند و این کار توسط ابزارهای ساده و دستی انجام می‌شود. پس از آن، قطعات سیاه را در محلول اسیدی، زغاب و زاج سفید می‌جوشانند تا رنگ طلا ویا نقره نمایان شوند. پس از آن، قطعات طلا و نقره را سوهان و سمباده می کشند و آماده پرداخت و عرضه می‌کنند.
دبیر و سخنگوی انجمن تاریانا، با اشاره به این که مینای صبی در حال نابود شدن است گفت: مینای صبی همان میناکاری روی طلا و نقره است که توسط صابئین یا مندائیان انجام می شود و امروز، با توجه به این که قوم صابئین در حال مهاجرت از اهواز و ساحل کارون به نقاط دیگر هستند، بیم آن می رود که رشته میناکاری هم درشمار صنایع دستی در معرض نابودی قرار بگیرد و کمرنگ و کمرنگ‌تر شود. صابئین یا مندائیان مردمی در خوزستان هستند که از حضرت یحیی پیروی می کنند و صنعتگران چیره دستی هستند و رشته میناکاری، هنر دست بخشی از صابئین مندایی است که مشتریان ایرانی و خارجی خاص خود را دارد.
گهستونی به این که مسئولان فرهنگی، هیچ برنامه ریزی مشخصی برای رونق مینای صبی ندارند اشاره و بیان کرد:نبود برنامه ریزی مناسب برای شناسایی بازرهای هدف به منظور عرضه گسترده صلا و نقره میناکاری و نبود آموزش میناکاری به علاقمندان باعث شده تا ضربه جبران ناپذیری به این رشته وارد شود در حالی که مینای صبی، نام و اصالت مندائیان را یدک می‌کشد و صابئین، هنر میناکاری آن را سینه به سینه به فرزندان خود منتقل کرده اند و مسئولان فرهنگی نباید از کنار این هنر، بی تفاوت بگذرند.
این فعال میراث فرهنگی، ضمن برشمردن دلایل اهمیت هنر میناکاری گفت: بومی بودن این هنر به عنوان زینت دهنده طلا یا نفره، همچنین وجود برخی اشکال از جمله نخل، شتر، قایق، ستاره، ماه و تاق کسری که با حوزه فرهنگی میان رودان و دشت خوزستان پیوند دارد، از جمله دلایلی است که موجب اهمیت این هنر و ضرورت حفظ آن می شود. علاوه بر این هنر میناکاری، جزو صنایع دستی قومی است که نزدیک به دو هزار سال در ایران و کرانه های رودخانه های کارون، کرخه و دز سکونت دارند.
گهستونی، ورود طلا و میناکاری شرکتی را یکی دیگر از آسیب های جدی به این هنر دانست و افزود: در حال حاضر رشد بی رویه طلا و نقره میناکاری شرکتی که اجرت پایینی دارد، باعث شده تا برخی صنعتگران انگیزه برای ساخت طلا نقره میناکاری سنتی نداشته باشند. از طرفی اداره کل میراث فرهنگی خوزستان، فقط اقدام به ثبت میناکاری کرده و تاکنون شرایطی را فراهن نیاورده تا این رشته به صورت گسترده آموزش داده شود و تنها امکانی که گهگاه در اختیار صنعتگران قرار می گیرد این است که از آنها برای شرکت در پاره ای نمایشگاه ها دعوت می شود.
او به بازار فروش مینای صبی اشاره و بیان کرد: به طور معمول مینای صبی به عراق، کویت و استرالیا صادر و در اهواز هم به صورت سفارشی و بسته به دلخواه مشتریان کار انجام می‌شود.
نظر شما